Om nog maar even trouw te blijven aan de heilige Carolus de Keizer, zit ik weer met hem aan tafel. En het lijkt alsof ik alweer appeltaart aan mijn vork prik. Wederom met slagroom maar ook met een bittertje en een licht zuurtje op de achtergrond. Lekker bekkie vol fruitige verleiding (dat is ooit begonnen met een appel weet je nog), zonder vervelend zoet te zijn.
Wat kan het leven bij tijd en wijle toch óók best feest zijn. Of het dat ook was ten tijde van de heerschappij van de grote heerser dat laat ik in het midden. Of het nu veel beter gaat dat lijdt geen twijfel. We zijn toch met z’n allen veel beschaafder geworden en we roepen proost! Doe je mee?
Waardering: 7,9